اهمیت فاطمه بودن ؛ در رثای ماه تاریکی ها و نیاز مبرم ما

پارسا احمدی نوشت: مرگ پشت در خانه است. اینجا سوریه است و فریاد الله اکبر قاتلت را می شنوی. او آماده بیرون کشیدن قلب تو و دریدن خانواده توست همراه پرچمی با نشان لا اله الا الله. اینجا بحرین است و نگهبانان مسلمان حکومت اسلامی آمده اند پدر مسلمانت را برای شکنجه ببرند. اینجا پاکستان است یا عراق و هم وطنت برای رضای خدا تو را در آغوش کشیده و تو کمربند انتحاری اش را احساس می کنی. اینجا مصر است و نه تنها مقابلت که پشت سرت و سمت راست و چپت را مسلمانانی گرفته که همگی تو را انکار میکنند. اینجا ایران بود و تو در میان گرد و غبار و گاز اشک آور مراقب شیعیان روبرو بودی.

پشت درب خانه، کف بازداشتگاه، میان میدان قاهره، وسط خیابان ولیعصر آرزو میکنی ای کاش همیشه جنگ بدر بود. پیامبری داشتی و ابولهبی. جبرئیلی و شیطانی. نه جایی مانند این نهروان. جبهه مقابل را ببین: جای مهرهایشان پیداست. صوت قرآنشان دل رباست، و چه نماز شب هایی. این طرف هم همان نماز ها و احتیاط ها و ترک اولی ها. حق داشت آن اعرابی که در صفین از علی علیه السلام پرسید :”حق با کیست؟”چرا که شمر نیز آن سر مقدس را به کسی سپرد تا نماز عصرش قضا نشود.

اما دوران بدر تمام شده و نماز جماعت در هر دو جبهه برقرار است. خبر بدتر آنکه نه پیغمبری هست و نه امامی آشکار. اینجاست که تمام وجودت چشم می شود و همه جا را دنبال نشانه ای جارو می کنی. اما چه سود؟

فاطمه بودن اهمیتش را بین دودها نشان می دهد. پشت درب های بسته و میان راه های باز. بین حلقوم های خفقان و چشم های حیران. وقتی علی بودن یعنی گذشتن. وقتی امام بودن یعنی روزه سکوت. در دوره مرگ تشخیص . در دوران اقتدار ابهام و انکار. فاطمه نه نبی است و نه امام. او یک نشانه است، ملاک است، راه نماست.و چه درخشان و چه رسا. آنجا که همه زبان ها لالی زودرس گرفته اند، فریاد می کشد و آنجا که همه مدعیان زائر می طلبد گم نام است. . چه بسا یک معنای « خداوند به خشم فاطمه ، خشمگین و به خشنودی او ، خشنود می گردد» همین باشد. فاطمه ماه تاریکی هاست، کما این که ملاک های دیگری مانند عمار و اباذر و سلمان ستارگان اویند.

نیاز به او را پشت در خانه، کف بازداشتگاه، میان میدان التحریر و هفت تیر احساس می کنی. اهمیت فاطمه بودن را هنگام نبودنش بیشتر احساس می کنی.