همه مي دانيم برنامه شام ايراني كپي نمونه ماهواره اي همين برنامه است و احتمالا ساخت چندان دشواري هم ندارد. ايده پردازي اش كه با ديگران بوده است! هر بار چهار نفر از رفقا را هم انتخاب مي كني، چند روز (احتمالا چهار روز) هم فيلمبرداري در شرايط سخت! به علاوه تدوين و مخلفات: غذا حاضر است!
اين برنامه حتي اگر زحمت زيادي هم داشته باشد اصولا ضرورتش و هدفش مشخص نيست. جذب مخاطب ماهواره اي با كپي كردن از برنامه ماهواره؟!! آيا گرفتن سبك و با حجاب كردن زنان كافيست؟ آيا اين شام ايراني شده است؟
جالب اينجاست كه مي بينيم نوع غذا خوردن هم ايراني نيست. تقسيم شام به سه مرحله پيش غذا، غذاي اصلي و دسر عينا نوع شام خوردن غربي است. انتخاب نفرات هم كه يا بازيگرند يا خواننده يا ورزشكار باعث مي شود زندگي هايي خاص و متفاوت با توده مردم (ايراني مرسوم) به نمايش گذاشته شود. شام هايي معمولا روي ميز، خانه هايي با كفش و آدم هايي مشهور. حتي غذاهايي هم كه ارائه مي شوند نيز الزامي به ايراني بودن ندارند. پس اين برنامه چه چيزش ايراني است؟ ضمنا توجه كنيم كه اتفاقا نمونه اصلي اين برنامه در ماهواره سراغ گزينه هاي غير مشهور مي رود و از اين نظر از اين نسخه ی كپي مردمي تر است!
سازندگان به طرز غریبی اصرار دارند این برنامه را متفاوت از نسخه اصلی و با تاکید بر وجه ایرانی بودن آن بدانیم اما مشخص نیست منظورشان از سفره ایرانی دقیقا چیست؟. حتی در استدلالی عجیب یکی از برتری های این برنامه را دور هم جمع شدن خانواده می دانند در حالی که هیچ یک از شرکت کنندگان با هم نسبتی ندارند! آیا اصولا ايجاد رقابت در رسم مهمان نوازي ايراني يك اشتباه فرهنگي بزرگ نيست؟ آيا نبايد براي ساختن یک برنامه ی سرگرم کننده وقت و دقت بيشتري بگذاريم؟
پ.ن: توجه كنيم که اين برنامه ي كپي، محصولي براي توزيع در سوپرماركت ها بوده است، اما صدا و سيما با اقدام به تهيه و پخش آن حجم مخاطبين اين برنامه ي كم دقت را به هزاران برابر تبديل كرد و در اقصي نقاط كشور پخش كرد. چرا؟
حق است سازندگان این برنامه ها خوشحال باشند از این مدیریت فرهنگی!