در طرح بازسازی پیاده راه هفده شهریور یک میدانچه در مقابل میدان شهدای اصل در نظر گرفته است. این میدانچه که هم قواره میدان اصلی است موجب یک اشتباه تاریخی خواهد شد.
واقعه ١٧شهریور در میدان ژاله یا شهدا اتفاق افتاد اما همان طور که می بینید این طرح نه تنها میدان شهدا را پوشش نمی دهد بلکه بد تر از آن یک میدانچه تقلبی با یک مسجد درست مقابل میدان شهدای اصلی ساخته است.
یعنی به راحتی امکان بروز یک اشتباه تاریخی را فراهم می کند. شما باید فرزند خود را توجیه کنید که میدان شهدای اصلی همان جاییست که ماشین ها تردد می کنند و این میدان تر و تمیز و آرام یک میدان ساختگیست..
به همین راحتی با یک طرح نپخته نه تنها هیچ بزرگداشتی از یک تاریخ مهم انجام نمی شود بلکه به راحتی امکان ابهام و اشتباه را تقویت می کنیم!!
آیا نباید به این میدان حساس تر باشیم؟ چند میدان در تهران 400 شهید به خود دیده است؟
سایت شفاف درباره واقعه عجیب و مغفول هفده شهریور با تخمین حدود 400 شهید می نویسد:
ساعت نزدیک 30: 7 صبح بود که جمعیت در میدان ژاله و خیابان‌های منتهی به آن مستقر شدند. یکی از فرماندهان نظامی با بلندگو به مردم اخطار کرد که حکومت نظامی است، چرا تجمع کرده‌اید؟ یکی از روحانیون مردم را به نشستن دعوت کرد. جمعیت روی زمین نشست، ولی ظواهر امر نشان می‌داد که نیروهای فرمانداری نظامی قصد متفرق کردن مردم را ندارند. راه عبور را از چهار طرف بر روی مردم بستند.
ناگهان صدای رگبار از خیابان‌های منتهی به میدان بلند شد و همین که جمعیت از چهار طرف به سوی میدان هجوم آوردند، نیروهای مستقر در میدان نیز از چند سو مردم را به رگبار مسلسل بستند. در مدت چند ثانیه صدها نفر در خاک و خون غلطیدند. مردم بی‌محابا مجروحان و شهدا را بر روی دست به سوی بیمارستانها حمل می‌کردند. اطاقها، راهروها و حیات بیمارستانها مملو از مجروح و جنازه بود. مردم اطراف بیمارستانها خانه‌های خود را برای پذیرش مجروحان مهیا می‌کردند. هر کس هر چه از لوازم پزشکی، پنبه، پانسمان و ملافه داشت به بیمارستان می‌آورد. نفرت مردم به اوج خود رسیده بود. خبر قتل‌عام مردم در میدان ژاله در تهران پیچید و سرتاسر تهران به جنب و جوش درآمد.
“عباس ملکی” عکاس حاضر در صحنه جمعه سیاه می‌گوید: “در بیسیم صدایی آمد که همه را محاصره کنید، تیراندازی شروع شد. من در بین نیروهای نظامی ایستاده بودم. بین مردم هم می‌رفتم، اما آن لحظه وسط نیروهای نظامی بودم. مردم پا به فرار گذاشتند. نیروهای نظامی تیرهوایی می‌زدند. مردم وحشت‌زده بودند و هر جا کوچه‌ای یا گذری می‌دیدند فرار می‌کردند.
من دیدم که شش نفر روی هم ریخته بودند تا یک نفر فرار کند. مردم تا آن روز در تهران چنین اتفاقی را ندیده بودند.
تیراندازی چند دقیقه بیشتر طول نکشید اما دیدم که دیگر هیچ کس اطراف میدان نیست. یک نفر یکی از جنازه‌ها را می‌کشید و یک نفر هم، جنازه دیگری را در آغوش گرفته بود. شهدا بر روی زمین بودند. مردم همه وسایل‌شان مثل دوچرخه را رها و فرار کردند. آمبولانس‌ها اطراف میدان نمی‌آمدند و مردم جنازه یا زخمی‌ها را روی شانه‌ها می‌بردند، زیرا اگر ارتشی‌ها جنازه را می‌بردند، خانواده‌ها را اذیت می‌کردند….
عکس‌ها را برای ظهور به همکارانم دادم. من در شرایطی بدی بودم و ترسیده بودم. همکارانم کار لابراتوار بلد بودند و در آن موقعیت همه کمک می‌کردند. آقای پرتوی، عکس‌ها را در قطع 30×40 ظاهر کرد. عکس‌ها را روی زمین اتاق عکس پخش کردند؛ همه گریه می‌کردند و هیچ کس باور نمی‌کرد در تهران چنین اتفاقی افتاده باشد. عکس از مردم قم، اصفهان، همدان و… گرفته بودیم؛ اما این عکس‌ها جور دیگری بود.”
فرماندار نظامی در اطلاعیه شماره 4 خود ضمن متهم‌کردن مردم ، اعلام کرد در واقعه 17 شهریور 58 نفر کشته و 205 نفر مجروح شده‌اند. دو روز بعد دادگستری اعلام کرد تعداد کشته‌شدگان به 95 نفر رسید. گر چه تعداد شهدای آن روز رسماً اعلام نشد، ولی آگاهان آمار وحشتناکی را از شهدای 17 شهریور ارائه کرده‌اند.
پارسونز سفیر انگلیس تعداد شهدا را”صدها نفر” ذکر کرده است. سولیوان سفیر آمریکا نیز گزارش می‌کند که در میدان ژاله ”بیش از دویست نفر از تظاهرکنندگان کشته شده بودند.” جان دی . استمپل که خود از مسؤولین رده بالای سفارت ایالات متحده آمریکا در ایران بود، بعدها کتابی منتشر کرد. وی در کتاب خود درباره واقعه میدان شهدا می‌نویسد:
“بلادرنگ پس از آغاز برخورد در میدان ژاله ، مجروحین حادثه به سه بیمارستان واقع در ناحیه روانه شدند. منابع پزشکی کشته شدگان را بین 200 تا 400 نفر برآورد کردند. در ابتدا دولت مدعی شد که مقتولین 58 نفر بوده‌اند اما در عرض یک هفته این رقم به 122 نفر افزایش یافت که به این رقم بین 2000 تا 3000 زخمی نیز افزوده گردید. در نیم روز 8 سپتامبر (17/6/57) رقم مقتولین اعلام شده از طرف مخالفین 400 تا 500 نفر بود، اما طی 24 ساعت تا حدود 1000 نفر بالا رفت … قبرستان بهشت زهرا تنها محل رسمی دفن مردگان در تهران به کنترل مخالفین درآمد و نیز تحریکات قابل توجهی درباره ثبت ارقام قبور مقتولین از هر دو طرف به عمل آمد پزشکانی که مدت 36 ساعت کار کرده بودند عقیده داشتند که رقم 300 تا 400 کشته و 3000 تا 4000 مجروح که در بیمارستانها و مراکز درمانی درمان سرپایی شده‌اند برآوردی منطقی است.”
آیا نباید به این میدان حساس تر باشیم؟ چند میدان در تهران 400 شهید به خود دیده است؟
پ.ن: لازم به ذکر است تمامی عدد تخمینی 400 شهید نباید در میدان شهید شده باشند اما شروع این کشتار از این میدان بوده است که می توان با مسامحه تمامی شهدا را متعلق به این میدان دانست.
